Zły Pies: Bohun i ciemne moce

         Moi drodzy Czytelnicy zwrócili mi uwagę na interesującą kwestię – niepostrzeżenie, zupełnie bezzasadnie i niechcący przedstawiłam swojego psa, Bohuna burka wiejskiego szanownego, jako wyczillowanego, problemy świata i wszystkich wokół mającego pod ogonem luzaka. A do tego moi nieświadomi drodzy Czytelnicy zachwycają się psią mordą, że taki czill, że miny takie wesołe, itp. Wobec tego czuję się zobowiązana nieco naprostować obraz sytuacji. Wróćmy zatem do początku.

Przyznaliśmy się bez bicia, że pojęcie mieliśmy jednak małe o psach wybierając (6 sierpnia miną 3 lata) burego dorosłego kundla w schronisku. Nie, adopcja nie była błędem i powtórzyłabym to raz jeszcze i drugi, i trzeci, ale chyba nie byliśmy do końca przygotowani merytorycznie na psa po przejściach. Szczerze to nie mam fioletowego pojęcia, gdzie ten pies się chował i co robił przez te swoje 3-4 lata zanim stał się Bohunem. Polować umie, stróżować umie, orzechy włoskie jeść umie (w sensie w skorupce), chodzić na smyczy umie (uznając, że chodzenie zygzakiem to też chodzenie na smyczy), głaskać? Oj to już nie bardzo. Patyczki? A co to do czego to? Dzieci? Zabierzcie je ode mnie! To tylko niektóre wyrywki ze wspólnej przygody. Zabawa zaczęła się po około tygodniu od adopcji.

Pewnego dnia Bohunek grymasił chrupkami (etap dopasowywania chrupek) z miski leżąc na posadzce w kuchni. Miskę wytrącił łapą i część chrupek wylądowała w promieniu kilkunastu centymetrów. Kucnęłam sobie więc koło psa, który aktualnie nie jadł i zaczęłam zbierać porozrzucane jedzenie i wkładać z powrotem do miski. Z zamyślenia wyrwało mnie kłapnięcie zębami w moją stronę i tylko szybka reakcja Mojego pacyfikującego burka uświadomiła mi jaką przygłupią minę musiałam mieć z zaskoczenia, przerażenia i właśnie braku mojej reakcji. Nie, nie wszystkie psy ze schroniska są wdzięczne, tak jak mówi pani z osiedla. Pies jest tylko i aż psem i szczerze wątpię w to, że akurat myślał sobie „och jestem taki wdzięczny, że człowieki wyciągnęli mnie z paki, chrupki takie smaczne, będę grzeczny, bo jestem taki biedny i pokrzywdzony, a oni mnie uratowali”. Człowiek mądry po szkodzie. Na szczęście z tym sobie poradziliśmy, w rezultacie Bohunowi można odebrać jedzenie, choć ja tego nie robię, a Mój lubi się z nim podroczyć o kość i o dziwo kundel wie, kiedy jest na serio. O ile w domu żyło nam się niemal idealnie  – możesz chwilę mnie pogłaskać, ale później spadaj, wolę pospać, nie licz na bliższy kontakt i nie, nie musisz się ze mną bawić, bo nie wiem co to, więc zajmę się sobą sam, a ty obejrzyj co w TV, to na spacerach przeżywaliśmy koszmar. Każde spuszczenie ze smyczy kończyło się niemal podobnym scenariuszem: jest fajnie idziemy razem, Bohun się słucha, mamy smaczki, chwalimy i nagle sruu przed siebie leci do innego psa/wiewiórki/kaczki, a my za nim sprintem, wołamy, biegniemy dalej, no nic, dobiegamy, a denat gwałci psy/suki/szczeniaki. Po kilku razach mieliśmy serdecznie dość. Zamówiliśmy 10m linkę i jeździliśmy do wrocławskich parków trenować przychodzenie na komendę lub w ogóle trzymanie się stada. Linka plątała się o każdy krzak, brudziła w błocie, a Bohun udawał, że się uczy. istny koszmar. Nawet umawialiśmy się z zapsionymi znajomymi na spacery, żeby pieseł nasz zobaczył jak zachowują się domowe psy, ale po kilku miesiącach zmuszeni byliśmy skapitulować. Po przemyśleniu wszystkich za i przeciw wykastrowaliśmy niewdzięcznika 😉 (choć nie mieliśmy gwarancji, że u dorosłego psa z niewiadomą przeszłością to zadziała). Na efekty nie musieliśmy czekać miesiąca, bo już po dwóch tygodniach cieszyliśmy się obrotem o 180 stopni i spacerowaliśmy bez smyczy, a Bohun się słuchał. Oczywiście jeżeli w pobliżu nie ma wiewiórek ani kaczek. Nawet można powiedzieć, że teraz to już prawie bajka, bo czterołap aktualnie preferuje włóczenie się bardziej bliżej niż dalej od nas. Niestety do chwili obecnej zmagamy się jeszcze z jedną złą ciemną mocą Bohuna. To rzucanie się na psy na smyczy i kłapanie zębami przy rytuale powitania, ale to już temat do rozwinięcia na później.

Podsumuje trochę. Ogólnie trochę przebojów z Bohunem przeszliśmy i nadal jest kilka zachowań do poprawki, nudzić to się nie nudzimy 🙂 Jednak uwielbiam w nim ten widoczny na zdjęciach czill i osobowość outsidera. Jasne, że chciałabym, żeby kiedyś się przytulił czy zasnął chociaż obok mnie, ale niestety to nigdy się nie stanie. Bohun już taki jest, albo nie został nauczony innego zachowania. Nie bawi się zabawkami, nie oczekuje zajęcia się nim w domu, jest to wygodne nie zaprzeczę, ale za to możemy się bawić w kinder-niespodzianki, „szukaj” – czyli szukanie poukrywanych smaczków czy uczenie się sztuczek  – i tu uwaga, starego psa można nauczyć nowych 😉 Tak naprawdę to przy odrobinie chęci i wiedzy większość problemów jest do wypracowania, a każdy pies ma swój niespotykany czar i to nie zależy od tego czy został adoptowany czy wyczekany i kupiony w hodowli.

Poniżej na deser kilka przygłupich min Bohuna.