Dogtrekking w Lublińcu

11 kwietnia ruszyliśmy na zawody otwierające nowy sezon dogtrekkingowy organizowane w ramach Pucharu Polski. Przed nami długa droga, więc pobudka o 5, jak żyć? Musimy poważnie przemyśleć kwestię pakowania się dwa dni wcześniej i dzień przed zawodami położyć się o ludzkiej porze, a nie wstawać po 5 godzinach snu i lecieć na 25km.

Rano. Pies nakarmiony, ciuchy na zmianę spakowane, woda dla nas i dla psa spakowana, kanapki dla nas i jedzenie dla psa spakowane, apteczka, dokumenty psa, aparat, pas biodrowy, smycz z amortyzatorem spakowane. Ruszamy tradycyjnie na stację benzynową po śniadanie, gdzie spotykamy się z naszymi towarzyszami podróży Aleksandrą i Krzysztofem z Aronią i Rebusem. Pakujemy się do auta i ruszamy. Ja z dwoma hot dogami w dłoniach, połówek jedną ręką trzyma kierownicę, drugą klnąc montuje nawigację do szyby, która postanowiła strzelić focha i odpaść. Dzwoni mój telefon, co u licha, nosz kudre kto dzwoni o 6 rano?! Odkładam grożące musztardą i ketchupem hot dogi na kolana, grzebię w torebce, gdzie ten telefon, znajduję-odbieram. Ola dzwoni z auta za nami „kawę macie na dachu!” Dziwne, że przez szklany dach jej nie zauważyliśmy, a jeszcze dziwniejsze, że przejeżdżając przez próg zwalniający nie ulała się ani kropelka 🙂

Bez większych problemów docieramy na miejsce, potwierdzamy zapisy i przechodzimy odprawę weterynaryjną. Nauczeni doświadczeniem wyruszamy ze sporym zapasem czasu, bo nigdy nie wiadomo, kiedy nasza nawigacja postanowi nagle nie znaleźć miejscowości docelowej. Może czas zmienić jej głos na męski? Do startu po raz pierwszy mieliśmy ponad godzinę czasu. Zasiedliśmy więc na ławeczkach w pobliżu miejsca startu i czekaliśmy.

Kilkanaście minut przed startem poszliśmy do auta przebrać się w odzież startową. Matko i córko, co za dylemat! Krótkie czy długie spodnie? Jestem zmarzluchem i zawsze ubiorę się za ciepło, a przez moje przebieranie się na rasie tracimy cenny czas. Także krótkie 😉 Ustawiliśmy się ładnie na końcu zgromadzenia pod dmuchanymi łukami. Połówek poszedł odebrać mapę i kartę zawodnika i słuchał uważnie odprawy technicznej. Ja w tym czasie pokładałam się ze śmiechu, ponieważ po 8 startach Bohun właśnie podłapał od innych psów ekscytację przed startem i zaczął szczekać i wyć. A teraz najlepsze – okazało się, że startujemy w drugą stronę i ruszyliśmy jako jedni z pierwszych! A więc biegiem z całym peletonem, Bohun ciągnie, mówię to już któryś raz – on ma ambicję na wygraną! Po około kilometrze zrobiło się luźniej, więc zwolniliśmy i przeszliśmy do szybkiego marszu.

Nasz marsz nie byłby taki szybki, gdyby nie Ola. Ola nie przyznaje się do wcześniejszych treningów, debiutowali z Krzysztofem w dogtrekkingu, a nadawała nam wszystkim tempo. Całą drogę.

Generalnie sukcesywnie zdobywaliśmy kolejne punkty kontrolne i przemierzaliśmy kolejne kilometry. Tylko raz wracaliśmy się jakieś 100 metrów, także z odczytywaniem mapy jest co raz lepiej. Co więcej my także nie przyznajemy się do żadnych przygotowań, a jednak po tylu startach idzie się lżej.

Trasa była bajecznie prosta pod względem terenu. Płasko, w lesie, a do tego strumyczki i kałuże przy ścieżce, więc nie trzeba było co chwilę sięgać po wodę dla psa do plecaka. Mniej więcej w połowie dystansu dotarliśmy do bufetu, gdzie zrobiliśmy sobie krótką przerwę.

Posileni kanapkami i owocami z bufetu (ludzie) i pasztetem (pies), po wysypaniu tony piachu ze skarpetek ruszyliśmy dalej. Drobną trudnością/atrakcją okazało się przejście po wielkiej chyboczącej się metalowej kładce przechylonej w dół około 25 stopni. Większych problemów w dalszej części wyprawy nie odnotowano.  Żadnego zgubienia, żadnych elektrycznych pastuchów i żadnych byków. Sukcesywnie posuwaliśmy się naprzód i zaliczaliśmy kolejne punkty. Duży plus dla organizatorów za wyznaczanie takiej trasy, która umożliwia schłodzenie psów w zbiornikach wodnych.

Dzięki jako takiemu ogarnięciu i tempu, które dzielnie narzucała Ola na całej trasie nie traciliśmy kontaktu z innymi uczestnikami. Mimo to panowała przyjazna atmosfera, a nie dziki gon 😀

Osobiście zachwyciłam się hasłami punktów kontrolnych. W poprzednich edycjach były to na przykład nazwy przypraw albo minerałów, a tym razem robaczki. Sami zobaczcie jakie słodziaczki mamy w punktach 10 i 12!

Karta zawodnika zapełniona, więc goniliśmy na metę. Po raz pierwszy ukończyliśmy ten dystans z czasem poniżej 6 godzin, uwaga 5:54:35! Dało nam to 25 miejsce na 36 w klasyfikacji rodzinnej. Teraz już nie możemy mówić, że zajmujemy ostatnie miejsca. Bezpowrotnie utraciliśmy łatkę wlokących się na końcu, którą sami sobie przypięliśmy.

Tradycyjnie Bohun od razu po przekroczeniu mety dopadł do miski z karmą sponsora i nie dał się odciągnąć dopóki nie wciągnął ostatniego chrupka. Biedny głodny pies.

Kiedy pies skończył już swój posiłek, poszliśmy przebrać się do auta i zasiedliśmy do posiłku regeneracyjnego. Mieliśmy jeszcze dużo czasu, zanim rozpoczęła się ceremonia rozdania dyplomów – to chyba jedyny minus szybkiego ukończenia trasy. Tradycyjnie też nic nie wygraliśmy w losowaniu nagród.

Start w zawodach oraz sam klimat imprezy uważamy za bardzo udany. Jedynie racje żywnościowe pozostawiają wiele do życzenia, dlatego bardzo się ucieszyliśmy, jak w drodze powrotnej zobaczyliśmy wielkie żółte „M” 😉

A na koniec: jeżeli któraś z pań zastanawia się, czy spróbować swoich sił w dogtrekkingu, chce popracować nad sylwetką przed wakacjami, a nie chce jej się, nie ma czasu, nie wie, to polecam przypiąć psa do pasa i ruszyć w trasę! Po takich zawodach mamy kompletny trening damskiego pakietu „brzuch, uda pośladki” 🙂