Z psem na Wielką Sowę

Jako że znów miałam 18 urodziny, a imprezy robić nie chciałam, zaproponowałam więc spędzenia tego dnia w górach, rok temu padło na Śnieżnik. Zaprosiłam znajomych, znalazła się trójka wspaniałych ludzi o wielkich sercach i pojechaliśmy zdobyć Wielką Sowę. Planując trasę zazwyczaj jeżdżę palcem po mapie, sprawdzam czy zimą wybrane szlaki nie są zamknięte i przebieram w kolorach szlaków. Wybrałam na start miejscowość Kamionki. Żółtym szlakiem, teoretycznie, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy, później do Małej Sowy, zawróciliśmy tą samą drogą do Wielkiej i tam odbiliśmy najpierw czerwonym szlakiem, zatrzymaliśmy się w Schronisku „Sowa” i stamtąd żółtym szlakiem do Koziego Siodła. Dalej czerwonym do Przełączy Jugowskiej, gdzie skręciliśmy w szlak zielony i dotarliśmy do parkingu.

biały kolor – nasza trasa

No, to tyle suchych faktów 🙂 Nasz ekspedycja zaczęła się o 9.30 czasu lokalnego, kiedy tylko zebrała się ekipa i zabraliśmy ekwipunek. Pogoda wcale nie zapowiadała się najlepiej, było szaro i mglisto, a do tego śnieg zrobił się mokry od dodatniej temperatury. Ale najważniejsze, że był! Na pierwszy ogień poszedł niemal dziewiczy żółty szlak. Dziewiczy, bo ostatnio szedł ktoś tamtędy kilka dni/tygodni wcześniej sądząc po niemrawych śladach obuwia. Na szczęście mieliśmy perspektywy, że jesteśmy na dobrej drodze.

skosztuj psie tego wybornego śniegu

Gdzieś na wysokości złączenia szlaku żółtego z zielonym coś poszło nie tak. Oznaczenia szlaków zniknęły w niewyjaśnionych okolicznościach, mężczyźni dywagowali nad mapą i sprawdzali dostępne opcje, a dziewczyny z Bohunem zrobiły sobie przerwę. Na przykład na kanapkę z gulaszem angielskim.

W międzyczasie urządziłam sobie wyzwanie akrobatyczno – logistyczne w postaci zdjęcia kalesonów spod softszelowych spodni. Nie ubierajcie kalesonów, kiedy nie ma ujemnej temperatury i kiedy zapowiada się podejście. I koszulka termiczna wystarczy. Bez bluzy. Cała prawda. Złota zasada – ubieramy się jakby było 5-10 stopni więcej niż jest. Kiedy zacznę ją stosować? Doszło nawet do ściągnięcia czapki. A musicie wiedzieć, że nie wychodzę z domu bez czapki, kiedy temperatura jest niższa niż 15 stopni. Na plusie oczywiście.

Po namyśle ruszyliśmy jedną z wybranych dróg. Nie mam pojęcia, która to na mapie. A już na pewno żaden ze szlaków. Przedzieraliśmy się przez śnieg sięgający kolan i psiego kłębu i najprawdopodobniej szliśmy po wierzchołkach małych choinek. Tak, nie było tam ścieżki. Łukasza puściliśmy przodem żeby torował reszcie drogę, bo jako jedyny dorobił się stuptutów. Chociaż i tak już wszyscy mieli śnieg w butach. Ale za to było przepięknie!

a gdzie droga?

yyy przepraszam, gdzie jest kierownik tej imprezy?

troszkę pieska przysypało

pięknie!

przedzieramy się przez śnieg

W końcu dotarliśmy do jakiejś drogi, która powiodła nas nas prosto na zaginiony żółty szlak.

śnieżny potwór i ta wymowna mina Bohuna

gary muw ałt

Krótko po tym zdjęciu w końcu spotkaliśmy ludzi! Jeszcze chwilę pomaszerowawszy, podziwialiśmy śnieżny krajobraz, by z chwilę…

…zdobyć szczyt!

I odnaleźć słońce 🙂

 

Wieża widokowa była czynna, za wejście trzeba zapłacić kilka złotych, a tablica informacyjna głosi, że z psem nie można. Ale jednak można 🙂 Wejście jest dość klaustrofobiczne, a schody raczej mało zachęcające dla psa, ale udało nam się wejść na górę. Dzielny Bohunek!

panorama okolicy

widoki z wieży

Bohuniałke nie był zainteresowany podziwianiem widoków, on miał w głowie tylko jedno, tylko jeden cel…

tarzańsko na wieży

Ruszyliśmy dalej żółtym szlakiem w poszukiwaniu Małej Sowy. Całkowicie płaską drogą – to ważna informacja.

I bylibyśmy przeszli tę Małą Sowę, nawet o tym nie wiedząc, gdyby nie jedna maleńka tabliczka.

szczyt jakich mało

Wciąż w lekkiej konsternacji zawróciliśmy na Wielką Sowę i tam odbiliśmy w czerwony szlak.

Dotarliśmy do Schroniska „Sowa”, gdzie zjedliśmy zupę i pyszne pierogi ruskie i z jagodami. Mogliśmy wejść z psem, ale tylko do pierwszego stolika, gdzie były kafle, bo reszta drewnianej podłogi ponoć przejdzie wilgotnym psem 🙂

Po wyjściu ze schroniska zrobiło się całkowicie mglisto. Trasa powrotna była zdecydowanie łatwiejsza i mniej malownicza. W okolicach Przełęczy Jugowskiej zaczęło się ściemniać, więc przyspieszyliśmy kroku. Na zielonym szlaku było kilka zejść, gdzie musieliśmy szczególnie uważać, za to Bohun miał niezły fun i średnio reagował na komendy spowalniające. Zaliczyłam więc jeden dupozjazd 🙂 Końcowy etap prowadził drogą przez całe Kamionki. Endomondo wskazało 25 pokonanych kilometrów. Jeszcze przed drogą powrotną napiliśmy się wciąż niemal wrzącej herbaty z termosu, a Bohun dostał solidna porcję mięsa. To był wspaniały dzień, chyba jedne z najwspanialszych urodzin, a trochę ich było. Cudowne krajobrazy, masa śniegu, wycieczka, towarzystwo fantastycznych ludzi i naszego najdzielniejszego psa. Kocham w nim to, że zawsze ma chęci na wycieczkę. Zawsze ma humor. Nie zważa na śnieżne kulki na łapach, trudne warunki czy metalowe schody. Po prostu korzysta i czerpie z tego, co mu fundujemy. Czy to będzie wołowina czy spacer po osiedlu czy wyprawa w góry.  Ten pies to najwspanialszy prezent, jaki mogłabym sobie wymarzyć, choć przygarnięty zupełnie bez okazji.

I to by było na tyle 🙂

 

Reklamy